Jouw imperfectie is perfect
Perfectionisme zit ons in de weg. Laat het los. Bevrijd je van de last en laat jezelf zien aan de wereld.
Perfectionisme. Het streven hiernaar kan motiveren. Het maakt dat we extra ons best doen en misschien zelfs boven onszelf uit stijgen. We geven extra aandacht, waardoor het resultaat mooier wordt. Maar perfectionisme zit ook creativiteit in de weg. Het werpt blokkades op waardoor je niet verder wilt gaan of durft te gaan. Imperfectie is niet iets dat waar we bang voor moeten zijn, of ten alle tijden moeten zien te voorkomen. Onvoorziene fouten en foutjes geven leven en energie. Het maakt interessant. Hier mijn imperfecte en soms onsamenhangende pleidooi voor imperfectie.
Perfecte imperfecte herinneringen
Als ik terug denk aan mooie herinneringen dan zijn dat vaak herinneringen aan “imperfecte momenten”. Die keer bijvoorbeeld dat ik met de Baas in een hotel was en hij het mini-jammetje niet open kreeg. De mevrouw van het hotel deed het voor. In een tel was het pakje open. Vol enthousiasme pulkte mijn stoere vent verder aan zijn jammetje. Ik weet nog steeds niet wat hij deed, maar het pakje ontplofte in zijn gezicht en de jam vloog met galactische schwung door het ontbijtkamertje. Het barretje, de vloer en de muur zaten vol spetters vuurrode aardbeienjam. De Koreaanse mevrouw en wij hebben ons kapot gelachen.
Een andere herinnering is die keer dat wij naar een oude toren gingen kijken in een dorp waar verder geen jota te doen was. De toren zelf was ook niet bijzonder opzienbarend. Geen bordje met uitleg of toelichting te ontdekken en half overgroeid met onkruid. Uit het niets kwam opeens een wilde hond aanrennen. Luid blaffend en grommend. Het kwijl droop uit zijn bek en zijn ogen popte bijna uit zijn kassen. Ik ben nog nooit zo bang geweest. Een lang verhaal kort: we zijn er goed vanaf gekomen. Ondanks deze ongelukkige ingrediënten denk ik met veel geluk aan deze dag terug.
Al die keren dat we prachtige oude gebouwen hebben bekeken en mooie rondleidingen hebben gehad vervagen in mijn hoofd tot een grote blur. Maar deze imperfecte momenten blijven kristalhelder in mijn geheugen.
Perfect imperfecte ouders
Ik ben momenteel de biografie van Bert Hellinger aan het lezen. Hij heeft een therapievorm ontwikkeld die vrij vaag is. Ik heb een haat-liefde-verhouding met dit soort vaagheden. Het boeit me maar soms gaat het over mijn grens. Ik ga er mee om door het te lezen en na te denken over wat me raakt en de rest laat ik. Het volgende stuk tekst over imperfectie van ouders vond ik pakkend en mooi. Ik heb het wel wat ingekort.
“Natuurlijk hebben onze ouders ook tekortkomingen en zwakke punten. Ze hebben sommige dingen vanuit onze huidige optiek verkeerd gedaan. Stel je voor dat je ideale ouders had, dat ze in alle opzichten perfect waren en dat alles wonderbaarlijk goed ging. Hoe efficiënt zou dat zijn voor het leven? Het zijn juist de fouten, de uitdagingen, de dingen die soms van ons worden gevraagd met groot leed, die ons een speciale kracht geven als we ermee instemmen. [..] Nu kun je je voorstellen hoe het is als iemand uit een perfect gezin komt. Kan hij empathie hebben voor anderen? Kan hij genade voelen? Of is hij grotendeels afgesloten van het leven? Kijk nu opnieuw naar jezelf en naar anderen, die een aantal ontberingen hebben geleden. Hoe kun jij je inleven in anderen? Hoeveel meer kracht heb je om anderen te helpen en van anderen te houden dan degenen die uit een perfect gezin komen?”
Ouders doen vaak hun best om perfect te zijn. Dat hebben jouw ouders misschien gedaan. Misschien probeer je het zelf ook. Perfectie lukt niet. Dat kan niet. We zijn allemaal mensen. Mensen maken fouten. Mensen verliezen hun geduld en doen vaak niet het beste. Bert Hellinger geeft dit een mooi perspectief. De imperfectie geeft diepte en glas aan onze levens.
Imperfectie in de kunst
Kunst wordt interessant door imperfectie. Het maakt het echt. Een tekening die perfect is, kan oninteressant worden. Het boeit niet. Daarom is het werk van Felix Scheinberger populair. Het is verre van perfect en daarom tof en stoer. Of de straatkunstenaar Banksy. Hij heeft veel humor en omarmt de imperfectie. Zijn doek (de straat) is immers per definitie imperfect.
Ik hou van mensen tekenen. Ik hou vooral van mensen tekenen die niet perfect zijn. Mooie oude koppen met veel rimpels vooral. Of mensen die iets in hun ogen hebben (figuurlijk dan he). Je kan zien dat er een verhaal achter zit. Als oefening teken ik wel eens gewoon een plaatje dat op Instagram langs komt. Bijvoorbeeld een reclame voor kleding. De modellen leveren matte, saaie tekeningen op.
Om zelf te tekenen moet je perfectionisme los kunnen laten. Met name bij het werken met waterverf. Mensen die echt goed kunnen waterverven, laten de verf vloeien. Het vloeit in elkaar over en vermengd. Dit kan je maar tot een bepaalde hoogte controleren. Super lastig. Als je het kan loslaten, kan het resultaat prachtig zijn. Onlangs hebben mijn moeder en ik samen een online cursus van Woldhek gedaan. Dat was een grote (gezellige) oefening in het loslaten van de controle en ons perfectionisme :).
Mijn imperfecte blog
Voor mijn website ben ik ook met een worsteling naar perfectie bezig. Ik dub over welke tekeningen er op mogen. Ik heb er doodles opgezet omdat ik het leuk vind, maar straks vinden anderen het stom? Ik schrijf nu een post over perfectie, wie vind dit boeiend? Wat voor nieuwe informatie voeg ik toe? Als het niet perfect hoeft te zijn, wat is dan wel goed? Waarom doe ik dit?
Ik weet het niet. Ik doe maar. Ik heb er behoefte aan. Met imperfectie ben ik bezig. Misschien jij ook wel.
Misschien kan dit jou of iemand anders inspireren om op zoek te gaan naar het mooie imperfecte. Of zet het een proces in gang om van jezelf te accepteren dat je niet perfect bent. Dat je geen perfect werk aflevert. Dat je geen perfecte moeder bent. Geen perfecte partner. Geen perfect kind. Geen perfect mens.
Jouw imperfectie is perfect en ik zie hem graag
PS bijna alle plaatjes bij dit blog zijn in mijn ogen imperfect, maar wel speciaal voor me. Die in het park vind ik gaaf door het stoere Munchachtig (je weet wel van die schreew) effect van het krijt, alleen lijkt Kiki een gek monstertje. Het zelfportret met Kiki lijkt niet echt, maar ik word blij van de kleurtjes en de herinnering. De oude man had wat meer diepte kunnen krijgen met meer kleuren. En die aquarel van de bomen bij het water heeft gekke vlekken. Kortom: bij een blog over imperfectie verdienen ze allemaal hun plek.